συνωμοσία Θα μιλήσω για τις στιγμές που είμαστε μαζί. Όχι απαραιτήτως δίπλα. Τις στιγμές που το βλέμμα συγχρονίζεται κι ακολουθεί ροή. Από τα βλέφαρα. Στις κόρες. Στα ρουθούνια (που διαστέλλονται). Στα χείλη που ανυψώνονται εκεί στις άκρες. Στο μηλαράκι που ανεβοκατεβαίνει. Στο στήθος που φουσκώνει, που ρουφά λαίμαργα, που εισπνέει τις μυρωδιές σου. Μιλώ για τις στιγμές που είμαστε μόνοι, ανάμεσα σε πολλούς. Εκείνες που σε εισπνέω για να σε φυλακίσω. Στη μνήμη. Στα κύτταρα. Σε μένα. Όταν το αίμα αγωνίζεται να μην ξεφύγει σαν σιντριβάνι από τους πόρους. Αλλά προδίδεται στα μάγουλα (κάποτε στα αιμοφόρα αγγεία που σπάζουν και κοκκινίζει το άσπρο του ματιού). Έτσι μιλούμε εμείς, χωρίς λέξεις. Και ψελλίζουμε το μετά, χωρίς φθόγγους. Κάνουμε όνειρα εκτός ημερολογίου. Φανταζόμαστε πως ζούμε αλλά ο χρόνος δεν έχει κυλήσει. Τρέμω στον αέρα που εκπνέεις. Φοβάμαι μη χαθώ, μην προδοθώ, μη με μαρτυρήσεις, μην κλείσω τα βλέφαρα και σβήσεις. Βασανίζομαι γιατί δεν ξέρω αν είσαι, αν υπάρχεις, αν σε γνώρισα. Πότε ακριβώς συμφωνήσαμε αυτή τη συνωμοσία; (Αφού δε σε άγγιξα ποτέ).
ligo.html
battle_it_was.html

ΕΝΟΧ(λητ)ΙΚΑ

> Περιεχόμενα <